ای ساربان آهسته ران کارام جانم می رود وان دل که با خود داشتم با دل ستانم می رود محمل بدان ای ساربان تندی مکن با کاروان کز عشق آن سرو روان گویی لبانم می رود او می رود دامنکشان من زهر تنهایی چشان دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می رود من مانده ام مهجور از او درمانده و رنجور از او گویی که نوشی دور از او در استخوانم می رود در رفتن جان از بدن گویم هر نآیی سخن من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود ای ساربان آهسته ران کارام جانم می رود وان دل که با خود داشتم با دل ستانم می رود بگذار تا بگریم چون اب