نه خبری... نه پیامی... و نه عاشقانه ای... تنها من اینجایم... کنج این تنهایی اتاق ساکتم... آنقدر بی تفاوتی هایت آزارم داده اند... که حتی شرم دارم بنشینم و از یادت برای دلم غزل مهربانی... بسرایم... سخت است! که تو باشی و من تنها باشم... که تو آرام باشی و من در میان دغدغه ها و دلواپسی ها دست و پا بزنم...